การสาปแช่งให้ร้ายมีมาตั้งแต่สมัยพุทธกาล ที่ใดมีการสาปแช่ง ที่ใดมีความอาฆาต ความพยาบาท มุ่งมาดให้ร้าย กล่าวโทษบุคคลอื่น แม้ว่าเขาจะเป็นคนชั่ว คนเลว คนไม่ดี ก็มีกฎแห่งกรรมทำหน้าที่ในวันใดวันหนึ่ง ชาติใดชาติหนึ่งอยู่แล้ว เราอย่าร้อนใจ อย่าให้ตัวเรา กลายเป็นพื้นที่การรับเคราะห์กรรม เพราะความรู้สึกอยากให้เป็นไป
บุคคลที่สาปแช่งคนอื่นนั้น หรือ ให้ร้ายคนอื่นนั้น ย่อมได้รับอานิสงส์ของผลกรรมอย่างรุนแรง คือ เมื่อเรา สาปแช่ง ด่า อาฆาต พยาบาทต่อผู้ใดแล้วบุคคลผู้นั้นดวงตกอยู่ ผลกรรมตลอดจนกระแสแห่งการสาปแช่ง และเล่ห์กลใดๆ ที่เกิดจากคุณไสย อวิชชา จะเข้าถึงบุคคลนั้นอย่างทันที และจะเป็นกรรมต่อเนื่องจากชาตินี้ ไปทุกชาติทุกภพ ไม่จบไม่สิ้น พุทธองค์จึงสอนว่า “กรรมต้องยุติด้วยการอโหสิกรรม” ถ้าคำสาป คำแช่ง คำด่า ส่งไปถึงผู้ใด บุคคลผู้นั้นไม่รับแล้วเขากำลังดวงดี พลังแห่งความดีและบุญของเขาที่มีอยู่บ้างเป็นเกราะกำแพงแก้ว คุ้มครองตัว คำสาปคำแช่ง คำด่า ความอาฆาต ความพยาบาท ย้อนกลับมาหาเรา หนักยิ่งกว่า ทำให้เรานอนไม่หลับ กระสับกระส่าย ทุกข์และร้อนใจ
ดังนั้น อย่าให้แต่ละวันที่ผ่านไป ให้ในใจของคุณมีกระจกเงาของความมืดมัว ขุ่นมัว แห่งความอาฆาต พยาบาท จงนึกไว้อย่างหนึ่งว่า “กฎแห่งกรรมยุติธรรมที่สุด” ใครทำกรรมอันใดไว้ ผลนั้นจะตอบสนองกับบุคคลนั้นเป็นแน่แท้ และอย่าลืมพยายามที่ให้อภัยต่อผู้ที่คิดร้ายต่อเรา อโหสิกรรมต่อผู้ที่ทำร้ายทำลายเรา แล้วเราก็แผ่เมตตา อุทิศบุญกุศลให้เขา โลกใบนี้ก็จะเต็มไปด้วยความสุขความเจริญ ตัวเราก็จะมีแต่ความสุขความเจริญ ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป